Fabrizio Battistelli – „Przygody Kawalera Riziero. Niewidzialne kolegium” # 2

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa. Dziękuję!

Wydawnictwo: OFICYNKA

Gdańsk 2011

Tytuł oryginału: Riziero e il Collegio Invisibile

Przekład: Barbara Czarniawska

Do tej pory sądziłam, że w powieściach z gatunku płaszcza i szpady specjalizują się przede wszystkim pisarze francuscy. Chyba każdy z nas pamięta niezapomnianych Trzech Muszkieterów Alexandra Dumas (ojca). Pamiętam, że kiedy byłam małą dziewczynką, zachwycałam się tego typu literaturą. Kilka dni temu dowiedziałam się, że nie tylko Francuzi piszą tego rodzaju powieści. Całkiem dobrze wychodzi to również Włochom, czego przykładem jest niniejsza książka. Natomiast dzięki Wydawnictwu Oficynka miałam możliwość przeniesienia się w czasie, a dokładnie do osiemnastowiecznej Italii.

Przyznam, że po raz pierwszy zdarza mi się pisać recenzję dotyczącą literatury włoskiej. O ile sobie przypominam, to również nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać niczego, co wyszłoby spod pióra Włocha i prawdę powiedziawszy nie wiem jak odnieść się to tej lektury. Nie mogę napisać, że mi się nie podobała, bo tak nie było. Moje odczucia po jej przeczytaniu są jak najbardziej pozytywne. Jak już kiedyś napisałam, uwielbiam przenosić się w czasie wraz z bohaterami i razem z nimi przeżywać ich przygody. Ale tym razem naprawdę mam trudny orzech do zgryzienia.

Niewidzialne Kolegium to książka kryminalno–przygodowa z gatunku płaszcza i szpady. Jednocześnie jest to druga część cyklu pod tytułem Przygody Kawalera Riziero. Dla zainteresowanych podaję, że część pierwsza nosi tytuł Konklawe. Autor zabiera nas do osiemnastowiecznej Italii, gdzie wraz z kawalerem Riziero i jego wiernym sługą, Hiszpankiem, udajemy się na poszukiwanie zaginionego, w tajemniczych okolicznościach, rękopisu papieża. Rękopis ten dotyczy kultu świętych, a został napisany przez Benedykta XIV jeszcze w latach jego młodości. Dostanie się rękopisu w niepowołane ręce może w znacznej mierze zaszkodzić panującemu papieżowi. Wygląda na to, że za kradzież De cultu Sanctorum odpowiedzialni są członkowie tajnego stowarzyszenia noszącego nazwę Niewidzialne Kolegium. Kawaler Riziero z Pietracuty w żaden sposób nie zamierza ułatwiać owemu stowarzyszeniu uzyskania w ten sposób wpływów w państwie. W momencie, gdy dowiaduje się o przestępstwie, rozpoczyna własne śledztwo, pomimo że fakt ten poważnie krzyżuje jego plany powrotu do domu, gdzie czeka na niego rodzina i narzeczona. Od tej chwili mamy możliwość przeżywania wraz z głównym bohaterem jego licznych przygód. Wchodzimy na włoskie salony i jesteśmy świadkami intryg markizy Rosaspiny.

Riziero, aby doprowadzić swoje śledztwo do końca i aby odnaleźć ów papieski rękopis, poczyna sobie coraz śmielej. Jemu także nie obce są intrygi, wspomnijmy chociażby asystowanie wybitnemu adwokatowi podczas jednego z procesów, zważywszy że nasz Kawaler z prawem ma niewiele wspólnego. Nie brakuje także scen humorystycznych, choćby zjazd windą, która na co dzień przeznaczona była do transportu posiłków. Dla bardziej wymagających czytelników fabuła może okazać się nieciekawa, może nawet trochę infantylna. Sama również poleciłabym ją raczej tej młodszej grupie czytelników, gdyby nie dość precyzyjny opis temperamentu głównego bohatera w kwestii damsko-męskiej. Autor zbyt dobitnie opisuje sceny, w których Riziero za nic nie potrafi zapanować nad swoimi reakcjami, widząc piękną kobietę. Tego typu opisy raczej nie nadają się do czytania przez dzieci. Miałam nieodparte wrażenie, że nasz Szlachcic nie odpuści żadnej, która stanie mu na drodze. Nawet, jeśli nie ma ku temu odpowiednich warunków, to on i tak doskonale poradzi sobie z zaspokojeniem swoich potrzeb jako mężczyzna. Robi to nawet nad martwym ciałem markizy Rosaspiny. W tej kwestii nie ma dla niego żadnych ograniczeń. Nawet fakt, że gdzieś tam żyje sobie jego narzeczona, nic dla Riziero nie znaczy. Być może ta niepohamowana pożądliwość głównego bohatera w stosunku do kobiet miała posłużyć podniesieniu walorów humorystycznych powieści.

To, co najbardziej mi się podobało, to po mistrzowsku opisane sceny pojedynków. Jest to tak perfekcyjny opis, że aż można usłyszeć jak te szpady o siebie uderzają. Kolejną rzeczą, która zrobiła na mnie pozytywne wrażenie, jest opis miejsc, po których nasz bohater się porusza. Wiemy, jak nazywa się dana uliczka czy budynek. Na uwagę zasługuje również to, że Fabrizio Battistelli wymienia postacie autentyczne, które niegdyś naprawdę chodziły po naszym globie. Przykładem może być tutaj Pietro Aretino, czy też Gavin Hamilton. Pierwszy z nich to włoski pisarz epoki renesansu, żyjący na przełomie XV i XVI wieku, który uznawany był za kreatora literackiej pornografii. Z kolei Gavin Hamilton to szkocki malarz neoklasyczny, żyjący w XVIII wieku. Malarz ten staje na drodze Riziero w niezbyt sprzyjających okolicznościach.

Prócz powyższego, z książki czytelnik może także dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy, jak również zapoznać się z pojęciami niegdyś używanymi. Zastanawiam się, czy wiecie jak w XVIII wieku nazywano chłopa (rolnika), który gospodarował na połowie łanu? Jeśli nie znacie tego terminu, to podpowiem Wam, że takiego chłopa nazywano „połownik”, czyli tak zwany „półrolnik”. Takich perełek w powieści znajdziecie wiele. Ogólnie muszę przyznać, że pomimo moich mieszanych uczuć, powieść znakomicie trafia w mój gust czytelniczy, który tak naprawdę jest bardzo szeroki i może wiele pomieścić. Dla odprężenia na pewno z przyjemnością sięgnę także po pierwszą część Przygód Kawalera Riziero.