Książkę
przeczytałam dzięki uprzejmości Autorki & Wydawnictwa. Dziękuję!
Wydawnictwo: SKARPA WARSZAWSKA
Warszawa 2025
Mroczny thriller
o siostrzanej więzi i zbrodni, o namiętnościach i zazdrości, o poczuciu
tożsamości, które wymyka się spod kontroli.
Bliźniaczki.
Dwie połówki całości. Agnieszka dzika, Ada łagodna. Agnieszka ekstrawagancka,
Ada ułożona. Nie mogły bez siebie istnieć, ale kiedy dorastają, ich drogi się
rozchodzą. Agnieszka porzuca studia, zrywa z rodziną i prowadzi życie według
własnych zasad, Ada odnosi sukcesy jako pisarka. Co jakiś czas w tajemnicy
widują się w Tatrach, w domu, o którym miejscowi twierdzą, że jest nawiedzony.
Podczas jednego ze spotkań dochodzi do tragedii. Ada na zawsze zostaje w
górach, a wtedy Agnieszka zaczyna grać jej rolę. Okazuje się jednak, że
rzeczywistość Ady wcale nie jest tak uładzona, jak wydawało się jej
bliźniaczce. Kim naprawdę była Ada? Czy Agnieszka da radę wytrwać w roli? Czy
masz odwagę wkroczyć w ciemność?
Pęknięta
kra
Magdaleny Zimniak to powieść, która porusza złożony i często trudny temat
siostrzanych więzi, odkrywając mroczne aspekty namiętności, zazdrości i kruchej
tożsamości. Osadzona w realiach malowniczych Tatr, powieść przedstawia
fascynującą historię bliźniaczek, Agnieszki i Ady, których życie, niegdyś
nierozerwalnie ze sobą związane, nagle zostaje wplątane w sieć nieporozumień na
skutek tragicznego wydarzenia. Patrząc przez pryzmat ryzykownego przejęcia
przez Agnieszkę tożsamości Ady, autorka po mistrzowsku analizuje kruchość
poczucia własnej wartości, atrakcyjność bycia kimś innym i potencjalnie
katastrofalne konsekwencje wkroczenia w cudze życie. Siłą powieści jest nie
tylko trzymająca w napięciu fabuła, ale także wnikliwa analiza psychologicznego
obrazu kształtowanego przez oczekiwania rodziny i nieustanną pogoń za
samorealizacją.
Na początku
portrety Agnieszki i Ady pokazują wyraźną sprzeczność wobec siebie nawzajem.
Agnieszka, opisana jako „dzika” i „ekstrawagancka”, stanowi zdecydowane
przeciwieństwo Ady, przedstawionej jako „łagodna” i „opanowana”. Ta początkowa
rozbieżność wskazuje na istniejące między nimi napięcie. Bliźniaczki są często
postrzegane jako lustrzane odbicia, ale Magdalena Zimniak natychmiast obala to
przekonanie, podkreślając ich fundamentalne różnice w charakterze i życiowych
wyborach. Agnieszka odrzuca schematy – rezygnuje ze studiów i odcina się od
rodziny – co świadczy o jej buntowniczym usposobieniu i chęci podążania własną
ścieżką, nieobciążoną społecznymi oczekiwaniami. Z drugiej strony Ada wybiera
bardziej tradycyjną drogę, osiągając sukces jako pisarka, pozornie uosabiając
stabilność i porządek, które odrzuca Agnieszka.
Jednakże od
samego początku narracja subtelnie kwestionuje tę uproszczoną różnicę. Ich spotkania
w tajemniczym domu w Tatrach, o których nikt tak naprawdę nie wie, sugerują
istnienie trwałej więzi i wspólnego miejsca, w którym ich odmienne osobowości
mogą choć przez pewien czas przenikać się wzajemnie lub – być może – w którym mroczne
cechy ich osobowości zaczynają się ujawniać. To ustronne miejsce staje się dla
nich pewnego rodzaju bolesnym i symbolicznym tyglem, w którym granice
wyznaczonych dla nich ról zacierają się, przygotowując grunt pod tragedię,
która nieodwracalnie odmieni ich życie. Przełomowy
moment powieści, którym jest śmierć Ady, staje się dla Agnieszki impulsem do
podjęcia odważnej decyzji o przyjęciu tożsamości siostry. Ten krok nie jest
jedynie próbą ucieczki od odpowiedzialności za tragedię, ale raczej
manifestacją głębszej tęsknoty – pragnienia doświadczenia innego życia,
wcielenia się w kogoś pozornie bardziej spełnionego i odnoszącego sukcesy.
Agnieszka, która zawsze stawiała siebie w opozycji do Ady, teraz stara się
zrozumieć siostrę niejako od środka i rozwikłać tajemnice jej pozornie idealnego
życia.
Kiedy Agnieszka
próbuje skrupulatnie odtworzyć życie Ady, powieść zmienia się w thriller
psychologiczny, analizujący problemy i kłamstwa związane z przejęciem
tożsamości innej osoby. Podszywanie się pod Adę wymaga dokładnego przestudiowania
jej sposobu zachowywania się, jej relacji i życia zawodowego. Agnieszka musi
przekonująco wcielić się w pisarkę, wchodząc w interakcje ze znajomymi Ady,
utrzymując jej kontakty towarzyskie, a nawet kontynuując jej pracę literacką.
Zadanie to jest obarczone dużym ryzykiem, gdyż każde potknięcie może
zdemaskować jej grę i zburzyć starannie budowaną fasadę. Jednakże
najbardziej przekonującym elementem przemiany Agnieszki jest stopniowe
odkrywanie przez nią, że rzeczywistość Ady wcale nie była tak „uporządkowana”,
jak się początkowo wydawało. Wejście w buty siostry zmusza Agnieszkę do
konfrontacji z ukrytymi zawiłościami i wewnętrznymi konfliktami w życiu jej
siostry. Odkrywa sekrety, skrywane urazy, a może nawet ciemniejszą stronę Ady,
której nigdy wcześniej o to nie podejrzewała. To odkrycie podważa uprzednie
wyobrażenia Agnieszki i zmusza ją do zakwestionowania własnej tożsamości,
zacierając granice między jej pierwotnym „ja” a osobowością, w którą próbuje
się wcielić.
Postawione w
powieści pytanie: „Kim naprawdę była Ada?” staje się głównym wątkiem. W miarę
jak Agnieszka zagłębia się w życie Ady, zdaje sobie sprawę, że obraz jej
siostry był starannie skonstruowaną iluzją. Ada, odnosząca sukcesy pisarka,
opanowana i łagodna bliźniaczka, skrywała wiele tajemnic i lęków. To odkrycie
pozwala nadać Adzie bardziej realny wizerunek, przekształcając ją z pozornie
nieosiągalnego ideału w złożoną i pełną wad jednostkę. Rodzi również pytania o
naturę samej tożsamości. Na ile to, kim jesteśmy, jest określane przez nasz
zewnętrzny wizerunek, a na ile jest to ukryte gdzieś głęboko pod powierzchnią? Powieść staje
się ponadto głosem w sprawie tożsamości, która w tym przypadku jest po prostu sztuczna. Podszywanie się pod Adę pokazuje, w jakim stopniu ludzie tworzą i pokazują światu
swój własny wizerunek. Ada również mogła wcielać się w określoną rolę,
dostosowując się do oczekiwań społecznych i ukrywając swoje prawdziwe „ja”. To
ciągłe odgrywanie jakiejś roli może w konsekwencji prowadzić do poczucia
wyobcowania i oderwania od rzeczywistości, ponieważ każdy stara się dopasować
swój zewnętrzny wizerunek do tego, jaki jest w rzeczywistości.
Wybrana przez autorkę sceneria Tatr nadaje powieści kolejną warstwę intrygi. Góry, ze swoim
surowym terenem i budzącą respekt naturą, pełnią rolę swego rodzaju metafory
dla wyzwań i trudności, jakie Agnieszka napotyka w swoim dążeniu do zrozumienia
Ady i kontynuowaniu oszustwa. Nawiedzony dom, będący powracającym
motywem, ma symbolizować duchy przeszłości, tajemnice, które prześladują
siostry, oraz psychologiczne brzemię ich wspólnej historii. Z drugiej strony,
odizolowanie od świata potęguje poczucie zagrożenia i bezradności,
którego Agnieszka doświadcza, poruszając się po pełnym tajemnic życiu Ady. Nie ulega
wątpliwości, że zakończenie Pękniętej kry pozostawia czytelnika z refleksją
nad konsekwencjami poczynań Agnieszki i ostatecznym losem jej pękniętej
osobowości. Czy będzie w stanie w nieskończoność z powodzeniem wieść życie Ady?
Czy zostanie zdemaskowana, a jeśli tak, to jakie będą tego następstwa? Co
więcej, czy Agnieszka kiedykolwiek naprawdę zrozumie samą siebie, czy też na
zawsze pozostanie uwięziona w cieniu swojej siostry? Te pytania nie dają
spokoju jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony, skłaniając do
przemyśleń nad naturą tożsamości, siłą więzi rodzinnych i nieprzemijającym
urokiem zakazanych pragnień.
Pęknięta
kra
to coś więcej niż tylko mroczny thriller; to pełna szczegółów analiza ludzkiej
psychiki, poświęcona zawiłościom siostrzanych relacji, a także mrożąca krew w
żyłach analiza tego, jak daleko człowiek jest w stanie się posunąć, by uciec od
rzeczywistości, w jakiej żyje. Magdalena Zimniak po mistrzowsku tworzy
narrację, która jest zarówno pełna napięcia, jak i skłaniająca do myślenia,
pozostawiając czytelnikom możliwość refleksji nad rozdartym obrazem tożsamości
i nieprzemijającą siłą tajemnic, które kryją się pod jej powierzchnią. Atutem
powieści jest dodatkowo jej zdolność do wzbudzania niepokoju i wciągania w intrygę, co
zmusza nas do konfrontacji z niewygodnymi faktami o nas samych i maskach, które
nosimy na co dzień.
Agnieszka Różycka
tłumaczka, autorka, eseistka, dziennikarka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz