Koniec roku i co dalej?

Koniec każdego roku to z reguły czas podsumowań, robienia planów i przyrzekanie sobie i innym, że w nadchodzącym roku już na pewno zrobimy to, czego nie udało nam się dokonać podczas minionych dwunastu miesięcy. Jak wiadomo, takie podsumowania towarzyszą praktycznie każdej dziedzinie życia. Bycie blogerem – szczególnie książkowym – również zmusza do zrobienia bilansu i podliczenia „zysków” i „strat”. Dotyczy to przede wszystkim książek, które autor/autorka danego bloga przeczytał(a) w tym konkretnym mijającym roku. Nawet, jeśli ów bloger nie robi tego co miesiąc (jak ja), to z końcem roku wypada jakoś ten upływający czas podsumować. Ponieważ podsumowanie oznacza, że coś się kończy, nie jestem zwolenniczką robienia takich bilansów. Dlatego postaram się napisać krótko i na temat.

Książki...

Zacznę może od tego, że w 2014 roku przeczytałam 114 książek, z czego na blogu omówiłam 112 z nich. O pozostałych dwóch opowiem już po Nowym Roku. Wśród tych powieści przewagę stanowiła literatura obca, czyli konkretnie mówiąc literatura amerykańska, brytyjska i niemiecka. Były też inne, lecz w znacznie mniejszej ilości. Jeśli chodzi o nasze rodzime podwórko, to sięgałam głównie po powieści historyczne i klasykę, jak na przykład cykl Piastowski Karola Bunscha. Wyjątkowo rzadko brałam się za polską prozę obyczajową, a jeśli już to robiłam, to tylko dlatego, że autorzy tych książek nie byli mi obcy i wiedziałam, czego mogę spodziewać się po ich powieściach. Na tym polu unikałam eksperymentów.

Nie chciałabym żadnej z książek jakoś specjalnie wyróżniać, bo nie chodzi mi o to, żeby robić na blogu plebiscyt. Poza tym tak się szczęśliwie złożyło, że w 2014 roku nie przeczytałam ani jednej powieści, która pretendowałaby do miana totalnego gniota. Takich książek po prostu nie było, choć nie mogę stwierdzić, że wszystkie były na równym, wysokim poziomie. Były lepsze i gorsze, ale każdą z nich naprawdę dało się czytać bez większych problemów. Oczywiście dominowała historia. Chyba najwięcej było tych, które wyszły spod pióra Iny Lorentz.

Tak sobie myślę, że największe wrażenie (a wręcz piorunujące!) zrobiły na mnie dwie książki. Pierwsza z nich to Korona śniegu i krwi autorstwa Elżbiety Cherezińskiej, i oczywiście Damy złotego wieku Kamila Janickiego. Tej drugiej z chęcią przyznałabym miano Książki Roku 2014! W mojej ocenie Kamil Janicki dokonał wręcz cudu, przenosząc czytelnika w czasy Jagiellonów. Naprawdę doskonała robota, panie Kamilu! Były też dwie trylogie, które czytałam jednym tchem. Pierwsza z nich to Trylogia rzymska Miki Waltariego, natomiast drugą jest Znamię lwa autorstwa Francine Rivers (czytałam po raz drugi!).

Jeśli chodzi o powieść obyczajową z historią w tle, to przyznam, że do dziś nie mogę zapomnieć książki Laili El Omari zatytułowanej Monsunowe dni. To naprawdę wspaniała powieść, której akcja rozgrywa się w dziewiętnastowiecznych Indiach, a gdzieś w tle unosi się aromatyczny zapach herbaty. Nie zawaham się stwierdzić, że jest to najpiękniejszy romans historyczny, jaki kiedykolwiek czytałam. W dodatku napisany z ogromnym rozmachem.

To tyle, jeśli chodzi o wyróżnienia, ponieważ tak, jak napisałam wyżej, nie chcę uprawiać na blogu jakichś plebiscytów. Wszystkie książki miały w sobie to „coś”, co przykuwało uwagę, nawet jeżeli nie zostały napisane perfekcyjnie pod każdym względem.

Wywiady...

W 2014 roku przeprowadziłam 11 wywiadów, z czego 8 to rozmowy z autorami anglojęzycznymi. Z drugiej strony można powiedzieć, że tych wywiadów z obcymi pisarzami było 9, ponieważ Ewa Stachniak, która była moim gościem w maju, tworzy w języku angielskim, a jej powieści historyczne są tłumaczone na język polski. Myślę, że dla mnie osobiście takim wywiadem roku okazała się czerwcowa rozmowa z C.W. Gortnerem, która miała miejsce tuż po jego wizycie w Polsce, gdzie pisarz promował swoją powieść zatytułowaną Przysięga królowej. Historia Izabeli Kastylijskiej. Autor odwiedził nasz kraj na zaproszenie wydawnictwa ZNAK. Bardzo ważnym dla mnie wywiadem był też ten z Diane Chamberlain, z którą rozmawiałam w kwietniu. Niezwykle „smaczna” rozmowa miała natomiast miejsce w lutym, a moim gościem była wówczas Nicky Pellegrino. Autorka do fabuły swoich powieści przemyca mnóstwo kulinarnych rarytasów, co sprawia, że jej książki naprawdę doskonale smakują.

Plany…

A co zatem czeka W Krainie Czytania i Historii w przyszłym roku? Otóż, definitywnie żegnam się z cyklem Literat Miesiąca, co wcale nie oznacza, że nie będzie w ogóle wywiadów. Rozmawiać z autorami jak najbardziej zamierzam, ale nie chcę w tym temacie ograniczać ani siebie, ani pisarzy. Do tej pory wywiady ukazywały się pod konkretną datą, co czasami przyprawiało albo mnie, albo autorów o szybsze bicie serca i wzrost ciśnienia, bo trzeba było zdążyć w terminie. Teraz będzie znacznie spokojniej. Możliwe też, że tych rozmów będzie więcej niż poprzednio. Oczywiście nadal planuję „wyruszyć” za ocean albo nad Tamizę (a może na zielone pola Irlandii?), żeby właśnie tam przeprowadzić jakiś ciekawy wywiad.

W przyszłym roku będzie także dużo historii. Z tego na pewno nie zrezygnuję, ponieważ jest to moja pasja od najmłodszych lat. Zdaję sobie jednak sprawę, że historia trafia tylko do nielicznej grupy osób. To zainteresowanie wyraźnie widać w komentarzach pod moimi postami.

Będzie też nowość! Wszyscy wielbiciele amerykańskiej i brytyjskiej klasyki z XIX i pierwszej połowy XX wieku mogą już zacierać ręce. Planuję bowiem nieregularny cykl dotyczący tekstów literackich pochodzących właśnie z tamtego okresu. Uwaga! To nie będą ani recenzje książek, ani artykuły! Na razie jednak niczego nie zdradzam. Niech to będzie niespodzianka. Mogę powiedzieć tylko tyle, że chcę połączyć bloga ze swoją pracą zawodową. Po prostu nie chcę stać w miejscu i pisać jedynie o książkach. Chcę się rozwijać!

Niektórzy zapewne wiedzą, że jakiś czas temu otrzymałam propozycję przejścia do anglojęzycznej blogosfery literackiej. Na chwilę obecną sprawa wciąż jest otwarta i kto wie, czy w przyszłym roku nie zacznę pisać również po angielsku dla znacznie szerszego grona czytelników, niż robię to teraz. Bo musicie wiedzieć, że ja już po angielsku piszę, ale moje teksty – jak na razie – nie są dostępne w sieci.

Miało być krótko, a ja jak zwykle się rozpisałam. Na koniec chciałabym jeszcze podziękować wszystkim, którzy spędzili ze mną ten rok, czy tu na blogu, czy na Facebooku. Dziękuję Czytelnikom komentującym i tym anonimowym, czyli takim, którzy czytają to, co piszę, ale nie komentują. Wiem, że tacy są. Jest ich nawet więcej, niż tych, którzy zostawiają po sobie ślad.

A teraz zapraszam Was do przeczytania moich odpowiedzi na pytania dwóch blogowych koleżanek, które kilka tygodni temu nominowały mnie do Liebster Blog Award.

Pytania od autorki bloga Notatnik Kaye

Czy prowadzenie bloga zmieniło w jakikolwiek sposób Twoje nawyki lub preferencje czytelnicze?

Raczej nie. Odkąd pamiętam, zawsze interesowała mnie literatura historyczna i obyczajowa. Od czasu do czasu sięgałam też po thrillery i kryminały, tak jak teraz. Niemniej, kiedy blogowałam na platformie Blox, wówczas pisałam pod orientacyjny gust czytelnika i sięgałam po książki, które wydawały mi się trendy. Robiłam to po to, żeby zainteresować nimi tych, którzy mnie odwiedzają. To był taki chwyt, dzięki któremu chciałam zdobyć czytelników. Po jakimś czasie zdałam sobie jednak sprawę, że jeśli ktoś będzie miał ochotę czytać to, o czym piszę, to po prostu będzie to robił i niepotrzebny jest w tym celu żaden magnes. W końcu blogowanie ma być przyjemnością, zaś nie ograniczeniem i pisaniem o tym, co podoba się innym. Dlatego teraz sięgam po literaturę, która interesuje tylko mnie.

Co najbardziej lubisz w blogowaniu o książkach?

Zapewne moja odpowiedź Was zdziwi, ale tym, co najbardziej lubię w blogowaniu, jest przede wszystkim pisanie o historii; szukanie informacji na temat postaci historycznych, które pojawiły się na kartach danej powieści; analizowanie stanu emocjonalnego bohaterów. Natomiast wystawianie opinii książkom już mnie nie bawi, tak jak kiedyś, gdy pisałam na platformie Blox. W związku z tym po przejściu na Bloggera odeszłam od wystawiania ocen punktowych poszczególnym książkom, ponieważ uznałam, że nie są one faktycznym odzwierciedleniem wartości danej lektury. Nie chcę też aby mój blog kojarzony był z blogiem recenzenckim, ponieważ ja o książkach (literaturze) opowiadam, ale ich (jej) nie recenzuję!

Czego najbardziej nie lubisz w książkowej blogosferze?

Chyba jak większość blogerów, nie lubię tych ciągłych afer, w które wdają się nie tylko inni blogerzy, ale ostatnio także autorzy książek. Nienawidzę tego! Niech każdy zajmie się własnym podwórkiem, zamiast szukać sensacji u innych i wytykać im błędy. Nikt nie jest doskonały i o tym należałoby pamiętać. Kiedy zauważę na blogu, który odwiedzałam post, gdzie autor/autorka ewidentnie zachęca czytelników do „znęcania” się nad innymi blogerami poprzez wytykanie im błędów, a wręcz ich wyśmiewanie i wyszydzanie, wówczas taki blog automatycznie znika z moich zakładek, i więcej tam nie zaglądam.

Jakie trzy książki, od których lektury trudno było Ci się oderwać, mogłabyś polecić?

Tylko trzy? Będzie trudno, ale spróbuję. Na pewno były to powieści/książki historyczne, czyli Laila El Omari – Monsunowe dni, Renata Czarnecka – Królowa w kolorze karminu, i ostatnio Kamil Janicki – Damy złotego wieku. Zaznaczam jednak, że tych powieści było znacznie więcej.

Jaka jest Twoja ulubiona sentencja o książkach/czytaniu?

To ta, którą umieściłam na blogu jako motto: Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens. Autorem jest Kornel Makuszyński.

Jakiego rodzaju książek raczej nie czytasz i dlaczego?

Generalnie nie czytam typowej fantastyki, choć czasami zdarza mi się przeczytać jakąś powieść historyczną z elementami literatury fantasy, jak na przykład Korona śniegu i krwi autorstwa Elżbiety Cherezińskiej. A nie czytam, bo lubię, kiedy bohaterowie powieści są autentyczni, zaś nie gdy są to jakieś dziwaczne stwory z innego świata, jak wampiry czy wilkołaki. Tak więc fantastyka owszem, ale tylko taka, która ma coś wspólnego z naszymi realiami. Natomiast w ogóle nie czytam wulgarnych erotyków w klimacie osławionego „Greya”. Dlaczego? Bo są wulgarne, po prostu. Nie oznacza to jednak, że jestem przeciwna erotyce w literaturze. O, nie! Ona powinna się tam znaleźć, ale autorzy powinni też wiedzieć, że wprowadzenie do książki sceny łóżkowej, która nie będzie śmieszna albo nie będzie zniesmaczać czytelnika, jest bardzo trudne. Do takich scen trzeba mieć naprawdę talent, żeby móc je dobrze napisać. Niestety, nie każdy autor to potrafi. 

Czy zdarza Ci się kupować kilka wydań tej samej książki? Jeśli tak, dlaczego?

Nie. A jeśli już mam kilka wydań tej samej książki, jak na przykład Tajemniczy ogród, to tylko dlatego, że ktoś mi ją dał w prezencie albo zwyczajnie uratowałam tę książkę przed wyrzuceniem jej na makulaturę. W takiej sytuacji to ja mogę zrobić komuś prezent, dzieląc się egzemplarzami.

Ukochana książka z dzieciństwa to…?

Tylko jedna? Bez wątpienia Alexandre Dumas (ojciec) – Trzej muszkieterowie i kolejne tomy o muszkieterach.

Jaki jest Twój czytelniczy „wyrzut sumienia”, czyli książka, którą wypada znać, a Ty jej jeszcze nie czytałaś?

Nie mam wyrzutów sumienia. Może inaczej. Są książki – szczególnie klasyczne – które chciałabym przeczytać, ale nie pod presją. Do takich pozycji należy między innymi proza Thomasa Hardy’ego.

Jaką książkę teraz czytasz?

Miasto Odkupienia Josepha O’Connora. Wiedzieliście, że autor jest bratem słynnej irlandzkiej piosenkarki – Sinead O’Connor? Ja nie wiedziałam. Natomiast jeśli chodzi o samą książkę, to jest to powieść epicka, w której pisarz przedstawia naprawdę dramatyczny obraz Ameryki po wojnie secesyjnej. Książka dość trudna w odbiorze, w której narracja O’Connora przeplata się z autentycznymi materiałami źródłowymi pochodzącymi z okresu, kiedy rozgrywa się akcja powieści.

Która z adaptacji filmowych dzieła literackiego Cię zawiodła i dlaczego?

Jeśli chodzi o adaptacje dzieł klasycznych, to raczej nie przypominam sobie, żebym była nimi rozczarowana w jakikolwiek sposób. Natomiast pamiętam, że zawiodła mnie i to bardzo Szkoła uczuć, która powstała w oparciu o Jesienną miłość autorstwa Nicholasa Sparksa. Dlatego nie rozumiem zachwytów tą ekranizacją. Możliwe, że wynika to z tego, iż ci, którzy oglądali film, nie czytali nigdy książki. Film sam w sobie nie jest zły, ale w porównaniu z powieścią jest totalną porażką. Ta adaptacja zawiodła mnie z jednego prostego powodu. Otóż, oprócz wątku głównego, czyli nieuleczalnej choroby głównej bohaterki, nie znalazłam w tym filmie żadnych innych elementów, które pokrywałyby się z tym, co wyczytałam w książce. 

***********

Pytania Magdaleny Jastrzębskiej – autorki książek biograficznych.

Autorka prowadzi również bloga – O biografiach i innych drobiazgach

Czy planując świąteczne prezenty, wiesz już, ile kupisz książek (jako podarunki dla rodziny czy przyjaciół)?

Nigdy nie kupuję książek swoim bliskim, którzy zachłannie czytają. Robię to tylko wtedy, gdy mam dokładne wytyczne jeśli chodzi o prezent. Dlaczego? Bo paradoksalnie wydaje mi się, że najgorszym prezentem dla mola książkowego jest właśnie… książka. Po pierwsze, obdarowywany może już ją mieć. Po drugie, może nie być w jego guście. Po trzecie, mógł już ją czytać. Dlatego molowi książkowemu zazwyczaj kupuję coś innego.

Czy przeczytałaś „Pana Tadeusza” od przysłowiowej "od deski do deski"?

Nigdy nie przeczytałam całej epopei. Nauczyłam się jedynie na pamięć Inwokacji i jakiegoś innego dowolnego fragmentu, bo tak kazał polonista. Zapewne Adam w tym momencie w grobie się przewraca, ale cóż poradzić? Nie zawsze człowiek jest w stanie przeczytać jakiś utwór, i mam nadzieję, że Adaś to rozumie.  

Jak reagujesz na książkę, którą określono mianem „bestseller”? Raczej ostrożnie czy poszukujesz, by natychmiast przeczytać?

Jak to mówią: reklama dźwignią handlu. Tak więc rozumiem wydawców i handlowców, którzy krzyczą, że na rynku ukazał się kolejny bestseller. A jeszcze, gdy książka wyszła spod pióra znanego pisarza, to już w ogóle musi być hit. Ja w takie rzeczy po prostu nie wierzę. Dlatego wolę odczekać jakiś czas i dopiero wtedy sięgnąć po ten rzekomy „bestseller”. I wtedy zazwyczaj moja opinia wcale nie pokrywa się z tym, co wmawiała nam reklama.

Czy książki historyczne powinny być ilustrowane?

Uważam, że w przypadku powieści historycznych wystarczą mapki czy jakieś drzewa genealogiczne dotyczące dynastii, o której mowa w książce. Ale biografie powinny zawierać w sobie ilustracje/fotografie. Taka książka jest wtedy przyjemniejsza dla oka, dostarcza jeszcze więcej informacji o bohaterach, bo czytelnik może ich zobaczyć, i generalnie lepiej się ją czyta.

Czy okładka ma wpływ na to, że będąc w księgarni wybierasz właśnie tę, a nie inną książkę do przejrzenia, ewentualnie zakupienia?

Okładka przy wyborze książki nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Ona po prostu jest, bo być musi. Przy wyborze książki zwracam uwagę na tematykę i nazwisko autora. Okładka nie jest odzwierciedleniem jakości książki. Przypomnijmy sobie powieści wydane w PRL-u. Wtedy nie było żadnej grafiki. Okładki były szaro-bure, ale wartość tych publikacji była naprawdę wyjątkowa.

Jakich informacji, przemyśleń nigdy nie napisałabyś na swoim blogu?

Ani na blogu, ani na swoim profilu na Facebooku nigdy nie napisałabym o swoim życiu osobistym, rodzinie i przyjaciołach. Są takie tematy, których po prostu nie wrzuca się do sieci. One są tylko i wyłącznie dla tych, z którymi dzielę życie, natomiast nie są przeznaczone dla osób, których najprawdopodobniej nigdy nie spotkam w realnej rzeczywistości. Dlatego też nie udostępniam w Internecie swoich prawdziwych danych, ani też wizerunku. Dla mnie to nie jest miejsce na takie informacje. Wciąż nie ufam Internetowi i mam do niego ogromny dystans. Bardzo łatwo jest coś wrzucić do sieci, ale już znacznie trudniej to „coś” stamtąd usunąć. Dlatego zalecam przemyślenie dwa, a może nawet trzy i więcej razy, decyzji o wrzuceniu do Internetu czegoś naprawdę osobistego. Gdybym natomiast była kimś znanym, to wtedy oczywiście sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej. Na chwilę obecną nie pretenduję do miana celebrytki.

Pożyczasz książkę, po czasie zostaje Ci oddana w nie najlepszym stanie fizycznym. Jak reagujesz?

Ze łzami spływającymi po policzkach staram się doprowadzić ją do jak najlepszego stanu i jednocześnie próbuję wyjaśnić z tą osobą, co wyprawiała z moją książką, że wygląda jak wygląda. Na pewno byłabym też wściekła. Na szczęście nigdy nie miałam takiej sytuacji, żeby ktoś mi książkę zniszczył. Natomiast kiedyś sama sobie książkę zniszczyłam, wylewając na nią kawę, więc wiem, co to znaczy i jaki ból człowiek wtedy czuje.

Czy marzysz o swojej prywatnej biblioteczce z prawdziwego zdarzenia. Jedno pomieszczenie w domu/mieszkaniu przeznaczone tylko na książki?

No jasne, że marzę, i to jeszcze jak! Chciałabym kiedyś mieć na tyle duży dom, żebym mogła sobie w nim wygospodarować jedno pomieszczenie tylko na książki. Jak u Carringtonów z Dynastii! Pamiętam, że kiedy jako nastolatka oglądałam ten serial, to najbardziej podobała mi się w rezydencji Carringtonów właśnie biblioteka. Odbywały się tam narady rodzinne, a przewodził im legendarny Blake Carrington.

Twoje najciekawsze spotkanie czytelnicze w tym roku (wydarzenie, w którym brałaś udział, „spotkanie” z bohaterem, odkrycie nowego autora).

Na spotkaniu autorskim nie byłam, więc fizycznie żadnego nowego pisarza nie poznałam. Natomiast jeśli chodzi o odkrycie czytelnicze, to były to powieści Ewy Stachniak. W mijającym roku przeczytałam cztery książki pani Ewy, czyli prawie wszystkie do tej pory wydane. Zaznaczę jednak, że tych pierwszych czytelniczych spotkań z autorami, których wcześniej nie znałam, było dużo więcej.

Przed Tobą osiem godzin lotu samolotem. Jaka książka będzie Ci towarzyszyć?

Jak w podróży, to tylko lekka obyczajówka, ponieważ powieści historyczne potrzebują skupienia uwagi. Pewnie zabrałabym ze sobą którąś z książek Nory Roberts albo Barbary Taylor Bradford. Z drugiej strony jednak, nie wiem czy w ogóle miałabym siłę czytać w samolocie. Czuję, że strach przed lataniem zrobiłby swoje.

Czy korzystasz z bibliotek cyfrowych?

I to bardzo często! Biblioteki cyfrowe są mi pomocne szczególnie, kiedy zbieram materiały do artykułów albo innych tekstów literackich. Pochwalę się, że dzięki bibliotece cyfrowej udało mi się dostać oryginalny tekst powieści pochodzącej z 1609 roku!

Dziękuję za pytania. Bardzo przyjemnie mi się na nie odpowiadało. Nikogo nie nominuję, ale jeśli ktoś z Was ma ochotę pobawić się w ten łańcuszek, to oczywiście może skorzystać z powyższych pytań.

***********

Moi Drodzy!

W nadchodzącym roku 2015 życzę Wam dużo zdrowia, radości, miłości, spełnienia marzeń i wszystkiego, czego sami sobie życzycie. Molom książkowym dodatkowo życzę samych dobrych książek. Natomiast blogosferze książkowej życzę roku bez afer!

Just a new bloom spreads fragrance and freshness around…

May the new year add a new beauty and freshness into your life.

Happy New Year!

Agnes A. Rose