W czas Bożego Narodzenia...

Drodzy Czytelnicy bloga 

W Krainie Czytania i Historii!

Czas Bożego Narodzenia to okres niezwykły, na który każdego roku czekamy z wielką niecierpliwością, niezależnie od tego, ile mamy lat. Gdzieś w podświadomości kołacze nam się myśl, że w tych szczególnych dniach spełnią się nasze marzenia, odmieni się nasze życie, a szczęście wreszcie zapuka do naszych drzwi.

Boże Narodzenie to także wspomnienia z lat beztroskiego dzieciństwa. To zapach choinki przyozdobionej wielobarwnymi bombkami i łańcuchami. Boże Narodzenie to również zapach potraw i ciast, które co roku pojawiają się na naszych stołach, jak również czas, w którym możemy spotkać się z tymi, z którymi na co dzień nie mamy kontaktu z tych, czy innych powodów. To czas powrotu do rodzinnego domu, jak śpiewa od lat Chris Rea w piosence pod tytułem "Driving Home For Christmas". 

Niech zatem spełnią się Wasze marzenia, te ważne, o których mówicie otwarcie, i te ukryte gdzieś na dnie Waszych serc. Niech te Święta będą dla Was niezapomniane i pełne miłości. Spędźcie je, Kochani, w rodzinnej i ciepłej atmosferze. Wyciągnijcie rękę do tych, z którymi może coś Was poróżniło. Nie warto bowiem pielęgnować w sobie urazy, bo ona przeważnie niszczy tych, którzy ją żywią.

Nie tylko w te Święta, ale i zawsze bądźmy radośni, przyjaźnie nastawieni do świata i ludzi, których spotykamy na swojej drodze. Nie bądźmy jak Ebenezer Scrooge – skąpiec z „Opowieści Wigilijnej” Charlesa Dickensa. Rozejrzyjmy się dookoła i dostrzeżmy też tych, którzy być może potrzebują naszej pomocy, ale wstydzą się o nią prosić, bo nie pozwala im na to zwykła ludzka duma.

Oby nikt z Was nie był w te Święta samotny. Nie pozwólmy też, aby ludzie żyjący obok nas spędzali to Boże Narodzenie jedynie w towarzystwie telewizora czy komputera. 

A zatem Zdrowych, Radosnych i Rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia!

***

Merry Christmas and all the best to the readers of In the Land of Reading & History!

 Kraina Czytania vel Agnes A. Rose 

WILIA

Białe ściany. Wapnem bielone.

Bije radość z świętych obrazków.

Wzory srebrniuteńkich koronek

szron na oknach ślicznie wygłaskał.

Bzy w okiściach. Listki paproci.

W izbie ciepło. Miło. Przytulnie.

Drwa trzaskają ogniem z komina.

Pies pod ławą z kotem się czuli.

Śnieg na dworze. Luty mróz. Zima.

Wniósł ją ojciec z siana brzemiączkiem.

Zapachniało siano łąkami.

Biały obrus pachnie krochmalem.

Biel opłatków jaśnieje na nim

w złotych paskach, w siwych, rumianych.

Cieszą się z nich aniołków buzie.

W rondlu postny zaskwierczał olej

- matka postne racuchy smaży.

Obok huczy garnków półkole,

pryska smakiem grzybów i warzyw.

Kłęby pary okap połyka.

Przy choince jazgot dzieciarni.

Starsza siostra wiesza łakocie.

Tu srebełko; tam lichtarz wprawi;

ówdzie piernik, strojony w złocień.

Zdobi całą w łańcuch kolorów.

Tak się staje śliczność. Odmiana.

W głos pulsuje rade powietrze.

Weseleją święci na ścianach.

Ściany białe i coraz bielsze.

Biały obrus. Opłatki białe.

Mroźny zachwyt okna oniemił.

Szron zaklęty w blaszki świetliste

różowieje, skrzy się i mieni

w bzów okiściach, w paproci listkach.

Na choince potop śliczności.

Ojciec twarz swą w dobroć wygłaskał.

Już opłatki matka rozwija.

Buzie dzieciąt - aniołki w blaskach.

Pierwsza gwiazda zabłysła. Wilia.

W imię Ojca i Syna!... Wilia!..

                                                                                 Stanisław Młodożeniec (1895-1959)