Wydawnictwo:
DELL
New
York 2011
Przyglądając
się bliżej amerykańskiej literaturze kobiecej można dojść do przekonania, że
bohaterowie tych książek to w głównej mierze osoby bogate, wywodzące się z tej
wyższej warstwy społecznej, mające swoje wpływy w świecie biznesu z racji
zarządzania wielkimi korporacjami. Przeważnie są to ludzie, którzy doszli na
sam szczyt tylko i wyłącznie o własnych siłach, nikt im w tym nie pomógł, a
swoją pozycję społeczną osiągnęli wbrew woli najbliższych, często wbrew
oczekiwaniom swoich rodziców, którzy mieli wobec nich zgoła inne plany. Zdarzają
się też postaci, które dziedziczą jakieś ogromne rodzinne imperium i teraz
muszą zmagać się z trudnościami zarządzania nim. Właśnie tacy bohaterowie
zazwyczaj pojawiają się na kartach powieści Nory Roberts, Barbary Taylor
Bradford czy właśnie Danielle Steel, o której będzie dziś mowa. Czy są one
autentyczne? Owszem, ale dla amerykańskiego społeczeństwa. I właśnie ten
element różni polską literaturę kobiecą od tej zachodniej. Nasi rodzimi autorzy
stawiają na postaci, które generalnie wywodzą się ze średniej warstwy społecznej.
Nie są przesadnie bogate, a nawet jeśli zajmują jakieś wysokie stanowisko, to na
miarę polskiej rzeczywistości. U nas raczej nie praktykuje się tak zwanej
hiperbolizacji w powieściach.
Amerykanów
chyba jednak pociąga tego rodzaju styl życia. To taka egzystencja trochę jak w
bajce, pomimo że problemów nie brakuje. Ale zawsze wszystko kończy się dobrze i
nawet gdy trafia się jakieś nieszczęście, to i tak bardzo szybko się o nim
zapomina. Rzadko zdarza się, aby w powieściach amerykańskich pisarek specjalizujących
się w literaturze kobiecej główni bohaterowie wywodzili się z biedoty.
Przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Może się mylę. Może jeszcze nie
trafiłam na taką książkę, w której autorka pokazałaby tę ciemną stronę
amerykańskiej egzystencji.
Danielle
Steel. Pisarka wyśmiewana, kojarzona z „tanimi romansidłami”, przodująca na
liście autorów, których książki wstyd czytać. Czy słusznie? Uważam, że nie.
Wśród polskich czytelników funkcjonuje ostatnio jakieś błędne i dziwaczne przekonanie,
że jak literatura obyczajowa, to na pewno mało ambitna. A jeśli w grę wchodzi
romans, to natychmiast trzeba tę książkę publicznie poniżyć, autora wyśmiać i
pokazać jaki to dany czytelnik jest inteligentny i nie sięga po powieści
przeznaczone dla mało rozgarniętych mas społecznych. Idąc tym tokiem
rozumowania można stwierdzić, że tak naprawdę na całym świecie żyją miliony
czytelników nie grzeszących inteligencją, skoro pisarki typu Danielle Steel
odniosły tak ogromny sukces, a ich książki są pochłaniane w tomach. Te autorki
wciąż utrzymują się w czołówce światowych list bestsellerów. No cóż, wygląda na
to, że zdaniem niektórych osób, pod względem globalnym czytelnicy są po prostu głupi, skoro tak
nagminnie sięgają po tego rodzaju literaturę. A może to tylko w Polsce istnieje
takie przekonanie? Być może to Polacy są tak zadufani w sobie i zakłamani, że
piętnują literaturę kobiecą, gdzie się tylko da?
Dla
mnie Danielle Steel jest już swego rodzaju legendą, jeśli chodzi o tworzenie
powieści dla kobiet. Początki jej kariery nie były łatwe. Jej pierwsze powieści
były przez wydawców odrzucane. Zanim zadebiutowała upłynęło naprawdę sporo
czasu. Życie prywatne Autorki również nie było usłane różami. Wystarczy
wspomnieć o nieudanych małżeństwach czy śmierci ukochanego syna – Nicka. Jednak
nie zrezygnowała z pisania i nie zamknęła się w czterech ścianach, pogrążając
się w rozpaczy. Do twórczości Danielle Steel czuję swego rodzaju sentyment.
Pierwszą książką przeznaczoną dla dorosłych była powieść Kalejdoskop,
którą do dziś bardzo miło wspominam. Pamiętam, że przeczytałam ją jednym tchem.
Potem czytałam już hurtowo książki tej Autorki. Napisała naprawdę wiele
wzruszających powieści. Wspomnę chociażby o tych, których akcja dzieje się w
czasie II wojny światowej. Na pewno o Danielle Steel nie można powiedzieć, że
tworzy „tanie romansidła”. Jej powieści to historie obyczajowe, w których
romans musi się pojawić. Takie jest prawo tego rodzaju literatury. Do
klasycznych romansów bardziej przyzwyczaiła nas Nora Roberts, a jednak nie jest
tak wyśmiewana jak rzeczona Danielle Steel.
Hotel
Vendôme to jedna z najnowszych powieści Autorki. Jak zdążyłam zauważyć, ta
książka już doczekała się polskiego tłumaczenia. Mnie przypadła wersja
oryginalna, z czego niezmiernie się cieszę, ponieważ uwielbiam czytać w oryginale. Jak sam tytuł wskazuje, centralne miejsce
zajmuje pewien niewielki hotel, którego właścicielem jest Hugues Martin. Kiedy
go poznajemy mężczyzna jest tuż po rozwodzie, wychowuje czteroletnią córkę o
imieniu Heloise i na Manhattanie w Nowym Jorku otwiera hotel o nazwie Vendôme. Zarządzanie
tego rodzaju hotelem było jego marzeniem od bardzo dawna. Wbrew woli swoich
rodziców ukończył prestiżową szkołę hotelarstwa w Szwajcarii, a potem przez
jakiś czas pracował w bardzo podobnym miejscu we Francji. Pewnego dnia postanowił
urzeczywistnić swoje marzenia i wrócić do Stanów Zjednoczonych. Oczywiście w
międzyczasie ożenił się z kobietą, która zupełnie nie była dla niego
odpowiednia. Małżeństwo nie trwało długo, gdyż Miriam wolała prowadzić życie rozrywkowe
i gdy tylko nadarzyła się okazja ku temu, aby stabilną egzystencję u boku męża
zamienić na bardziej „światową”, natychmiast z tej sposobności skorzystała.
Wyszła za mąż za muzyka rockowego, a swojemu byłemu mężowi zostawiła na
wychowanie ich wspólną córkę.
 |
| Wydawnictwo: AMBER Warszawa 2011 Tytuł oryginału: Hotel Vendôme Przekład: Marta Czub |
Pogodzenie
się z zaistniałą sytuacją i życiową porażką zabrało mężczyźnie sporo czasu.
Jednak rekompensatą poniesionych strat stała się mała dziewczynka i hotel,
któremu poświęcił się bez reszty. O stałym związku z kobietą Hugues raczej nie
myśli, pomimo że od czasu do czasu nawiązuje jakieś chwilowe romanse. Robi to
jednak w tajemnicy przed córką, ponieważ obawia się, że mogłaby poczuć się
zagrożona. Nie chce, aby Heloise pomyślała, że jakaś obca kobieta chce jej
odebrać ojca. Więź, która ich łączy jest może trochę niezdrowa, bo przecież
ogranicza mężczyźnie swobodę, ale dziecko jest dla niego wszystkim i ostatnią
rzeczą jakiej pragnie jest zranienie dziewczynki.
Mijają
lata. Hotel rozwija się. Odwiedzają go największe znakomitości świata rozrywki
i polityki. Heloise również dorasta, a Hugues starzeje się. Pomimo że gdzieś w
podświadomości Hugues od lat pragnął pozostawić hotel Vendôme swojej córce, to
jednak nie jest zadowolony z tego, że jego jedyne dziecko chce pójść w ślady
ojca. Podobnie jak niegdyś jego rodzice, tak i teraz on sam sprzeciwia się
decyzji swojej córki o kontynuowaniu nauki w szwajcarskiej szkole hotelarskiej.
Jednak Heloise jest równie uparta jak jej ubóstwiany ojciec i ostatecznie
stawia na swoim. Aby zapewnić ojcu zajęcie na czas jej nieobecności w hotelu,
który tak naprawdę jest ich domem, wymusza na nim dokonanie remontu niektórych
apartamentów. W tym celu Hugues umawia się z dwiema dekoratorkami wnętrz. Jedną
z nich jest Natalie Peterson. Kobieta od pierwszej chwili wywiera na starzejącym
się mężczyźnie ogromne wrażenie. Jak można spodziewać się, pomiędzy tymi dwojga
już wkrótce wybuchnie gorące i namiętne uczucie. Nawet fakt, że Natalie jest
sporo młodsza od swojego pracodawcy nie zmienia tego faktu. Jak zatem zareaguje
Heloise, kiedy dowie się, że w życiu jej ojca pojawiła się nowa kobieta? Czy
tym razem Hugues Martin również będzie ukrywał swój związek, który dla żadnej
ze stron nie jest błahostką? Czy córka pozwoli swojemu ojcu na bycie
szczęśliwym? A może kategorycznie zażąda zakończenia znajomości z Natalie
Peterson?
Hotel
Vendôme to powieść typowo współczesna. W porównaniu z poprzednimi książkami
Danielle Steel, które czytałam, znacznie różni się od nich. Powiedziałabym, że
z jednej strony nie wyróżnia się niczym szczególnym, natomiast z drugiej można
dopatrzyć się w niej pewnych bardzo istotnych kwestii, jakie funkcjonują na co dzień w
relacjach międzyludzkich. Jeśli wziąć pod uwagę samą fabułę, to na pewno można
nazwać ją przeciętną. Odniosłam wrażenie, że Autorka kręci się w kółko i wciąż
pisze o tym samym. Takie trochę masło maślane. Przypomniał mi się mój licealny
kolega, który tak właśnie odpowiadał na lekcjach historii. Wciąż o tym samym,
tylko za każdym razem obierał inny punkt wyjścia dla zmylenia nauczycielki. W
przypadku tej książki jest podobnie. Stale czytamy jaka to Heloise jest ważna
dla swojego ojca; jak bardzo obydwoje kochają hotel, który od lat jest ich
domem; jak ogromnym uczuciem Hugues i Natalie darzą się wzajemnie. Wygląda na
to, że Danielle Steel na prawie czterystu stronach powieści nie zapisała
niczego, co mogłoby w jakiś szczególny sposób wzbudzić w czytelniku emocje.
Oczywiście gdzieś pomiędzy tymi uczuciami bohaterów poznajemy ich życie,
obserwujemy, jakie działania podejmują, aby osiągnąć swój cel, jednak
bezustanny opis ich uczuć przytłacza to wszystko. Owszem, te uczucia z biegiem
czasu ulegają zmianie. Bohaterowie w pewnym momencie dochodzą do przekonania,
że trzeba postępować inaczej, ale zamiast kolejnych wydarzeń, znów mamy opisy
ich wewnętrznych emocji.
Przyjrzyjmy
się zatem relacji na linii ojciec-córka. Heloise przez prawie siedemnaście lat
wychowywana była przez Hugh. Poza ojcem nie miała innej rodziny. Więź z matką
straciła jeszcze w dzieciństwie, podobnie jak z przyrodnim rodzeństwem. Styl
życia rodzicielki zupełnie jej nie odpowiadał. Natomiast ojciec zapewniał jej
bezpieczeństwo i z biegiem lat stał się dla niej wzorem do naśladowania. Tylko
czy ta miłość z jej strony nie jest przypadkiem egoizmem? Posiadanie ojca na
wyłączność staje się dla niej w pewnym momencie obsesją. Heloise wychowywana
„pod kloszem” i okrzyknięta w dzieciństwie „królową hotelu Vendôme” miała prawo
stać się samolubna i myśleć jedynie o swoich potrzebach.
Hotel
Vendôme to także książka o przyjaźni, o poszukiwaniu swojego miejsca w
życiu, pomimo że wydawałoby się ono oczywiste. W życiu bohaterów nie brak
również osobistych tragedii i dramatów. Na pewno wielbiciele twórczości
Danielle Steel oraz miłośnicy powieści obyczajowych odnajdą w tej książce
szereg pozytywnych cech. Mnie jednak znacznie bardziej przypadły do gustu
wcześniejsze powieści Autorki, jak wspomniany już Kalejdoskop, Album
rodzinny, Klejnoty, czy Dom Thurstonów. I te powieści
szczególnie Wam polecam.
