Nora Roberts – „Czarne wzgórza”

Wydawnictwo: ŚWIAT KSIĄŻKI

Warszawa 2011

Tytuł oryginału: Black Hills

Przekład: Magdalena Słysz

W środkowo-północnej części Stanów Zjednoczonych na obszarze Wielkich Równin leży stan, który nazywa się Dakota Południowa. Od północy sąsiaduje on z Dakotą Północną, natomiast od zachodu z Montaną i Wyoming, zaś od południa z Nebraską, a od wschodu z Minnesotą i Iowa. Dakota Południowa posiada generalnie wyżynną rzeźbę terenu, z dość głęboko wciętymi dolinami rzeki Missouri oraz jej dopływów. W zachodniej części stanu znajdują się Góry Czarne (z ang. Black Hills) z najwyższym szczytem Harney Peak, którego wysokość sięga 2 207 metrów nad poziomem morza. Nazwa Dakoty Południowej pochodzi od zamieszkujących na tamtych terenach Indian Dakota (Siuksów). 

W pobliżu miasteczka Deadwood (z pol. Martwy Las) znajduje się niewielka farmerska mieścina, a właściwie wieś, w której, między innymi, mieszają dwie zaprzyjaźnione ze sobą rodziny: Chance’owie i Wilksowie. Latem 1989 roku to miasteczka na kilka miesięcy przyjeżdża Cooper Sullivan. Chłopiec ma zamieszkać u dziadków, ponieważ jego rodzice właśnie udali się w podróż celem ratowania swojego małżeństwa. Oczywiście Coop wie swoje i dlatego tę „naprawczą” podróż rodziców traktuje, jak wykonanie na nim egzekucji. Nie chce mieszkać ze „starymi” dziadkami, bo przecież to obciach! Jego miejsce jest w Nowym Jorku. Tam ma grono przyjaciół, a do tego całą masę rozrywek, jak na przykład mecze bejsbolowe. A tutaj co? Sama dzicz! Bunt Coopera widać na odległość. Czy zatem Wilksowie zdołają zainteresować czymś swojego wnuka, aby wreszcie przekonał się do Dzikiego Zachodu?

Sprzyjająca ku temu okazja nadarza się dość szybko, bo w momencie, gdy Coop poznaje dziewczynkę niemalże w swoim wieku. To Lilian Chance, która jest wręcz zafascynowana miejscem, w którym przyszło jej żyć. Ale przecież nie można się temu dziwić, bo to właśnie tutaj przyszła na świat i tutaj czuje się najlepiej. Lil nie wyobraża sobie, że mogłaby kiedyś zamieszkać gdzieś indziej. Dziewczynka praktyczne we krwi ma miłość do dzikiej przyrody, szczególnie w grę wchodzą zwierzęta. Jej plany na przyszłość są niezwykle ambitne. Pragnie poświęcić się dzikim zwierzętom i nieść im pomoc. Tak więc Coop i Lil bardzo szybko zaprzyjaźniają się ze sobą, a symbolem ich przyjaźni staje się… puma.

Mijają lata. Dzieciaki dorastają. Coop co pewien czas odwiedza dziadków, a przy okazji też Lil. Każde z nich posiada swoje plany i cele na przyszłość. Cooper Sullivan łatwego życia nie ma, bo jak zdążył przewidzieć to jeszcze w dzieciństwie, jego rodzice małżeństwa nie uratowali, a do tego ojciec-tyran wciąż rzuca mu kłody pod nogi. Natomiast Lilian Chance uparcie dąży do obranego celu. Pragnie studiować, a potem prowadzić badania nad dziką przyrodą i założyć rezerwat, gdzie zajmowałaby się dzikimi zwierzętami, które nie byłyby w stanie z tej czy innej przyczyny żyć na wolności. Niestety, nic nie jest proste, kiedy w grę wchodzą uczucia. Przyjaźń Coopa i Lil w miarę upływu czasu zamienia się w młodzieńczą fascynację. Pojawia się pożądanie, a co za tym idzie, jest też seks, który praktycznie wszystko komplikuje. Tak nie da się żyć, jeśli chce się coś w życiu osiągnąć. Trzeba wybrać. Podjąć najlepszą decyzję z możliwych. Ale czy obejdzie się bez bólu, zawiedzionych nadziei i złamanego serca? Chyba nie. W takiej sytuacji ktoś zawsze ucierpi.

Fragment Gór Czarnych w południowo-zachodniej
części Dakoty Południowej
fot. Beth Steinhauer (Black Hills National Forest)

I znów mijają lata. Lilian Chance jest już niemalże trzydziestoletnią kobietą. Skończyła studia. Założyła upragniony rezerwat. Prowadzi badania, jeżdżąc po świecie. Wplątuje się również w związki z mężczyznami, które raczej nie wychodzą jej na dobre. A co w tym czasie dzieje się z Cooperem Sullivanem? W jego przypadku konflikt z ojcem nadal trwa. Mężczyzna nie ukończył studiów, co było warunkiem postawionym mu przez rodziciela. Na jakiś czas załapał się do pracy w nowojorskiej policji, ale potem z niej zrezygnował, otwierając własną agencję detektywistyczną. Raz mu się wiodło lepiej, raz gorzej. Jednak to nie jest do końca to, czego Coop pragnie od życia. Ciągnie go do Dakoty Południowej na farmę dziadków. Cóż za ironia losu! Jako mały chłopiec oddałby życie za to, żeby tam nie mieszkać, a teraz wraca do miasteczka i przejmuje po dziadkach farmę, którą udoskonala, tworząc z niej praktycznie firmę na szeroką skalę. W tej sytuacji nieuniknione jest, że Lil i Coop muszą wreszcie się spotkać. Czy ich młodzieńcze uczucie odżyje? Czy po latach będą w stanie znów być razem i zapomnieć o tym, co ich niegdyś poróżniło?

Ale to nie wszystko. W okolicy grasuje morderca. Zabija zwierzęta. Morduje też ludzi. Wygląda na to, że jakoś tak szczególnie upatrzył sobie rezerwat należący do Lilian Chance. Czy Coop, jako były policjant i detektyw, będzie w stanie ochronić Lil przed psychopatą? Kim zatem jest człowiek, który urządza sobie polowanie na ludzi i zwierzęta, panosząc się bezkarnie po Górach Czarnych?

Być może tak właśnie Nora Roberts  wyobrażała sobie Małą, pisząc powieść
fot. Derrick Coetzee

Nora Roberts i tym razem nie zawodzi. Funduje czytelnikowi nie tylko piękną historię miłosną, ale też zapewnia emocje do samego końca. Wątek sensacyjny nie jest naciągany. Jest przemyślany, choć może nie do końca zaskakujący. Bohaterowie wiedzą kim tak naprawdę jest morderca, ale to wcale nie przeszkadza w tym, aby czuć napięcie do ostatniej strony książki. Oczywiście Czarne wzgórza nie różnią się niczym szczególnym od pozostałych powieści tego typu autorstwa Nory Roberts. Jest to pewien utarty schemat, którym Autorka podąża przy kreowaniu swoich fikcyjnych historii. Jeśli ktoś lubi takie schematyczne opowieści, to książka jest jak najbardziej dla niego. Nora Roberts zmienia jedynie miejsca akcji i bohaterów, ale niemalże zawsze podąża jednym utartym torem. Jest miłość i sensacja, a na końcu punkt kulminacyjny, który stanowi rozwiązanie całej zagadki.

To, co w tym przypadku zwraca szczególną uwagę, to świat dzikich zwierząt. Lilian Chance nie wyobraża sobie życia bez nich. Zajmuje się lwami, tygrysami, jaguarami, pumami, czyli zwierzętami, o których już sama myśl wywołuje w człowieku lęk. Ale to nie są zwierzęta, które byłyby w stanie poradzić sobie na wolności. Każde z nich jest w jakiś sposób upośledzone i wymaga opieki ze strony człowieka. Niemniej, te zwierzęta potrafią się odwdzięczyć. Nora Roberts na podstawie tej historii pokazała, że miłość do dzikich organizmów też jest możliwa. Ba! Jest to miłość nie tylko ze strony człowieka, ale przede wszystkim ze strony świata zwierzęcego. Wśród bohaterów powieści – oprócz ludzi – na pierwsze miejsce wysuwa się wspomniana już puma o imieniu Mała. Generalnie przyjęło się, że pumy atakują ludzi tylko w jakichś ekstremalnych sytuacjach. A ponieważ są one największymi przedstawicielami małych kotów, można zrozumieć ich przywiązanie do człowieka.

W powieściach Nory Roberts zawsze wygrywa to co dobre i prawe. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Poza tym, bohaterowie Czarnych wzgórz są niezwykle rodzinni. Bezgranicznie ufają sobie nawzajem, a jedno za drugim wskoczyłoby w przysłowiowy ogień. Tym złym ogniwem jest jedynie morderca grasujący po Górach Czarnych, i gdyby nie on, to mielibyśmy do czynienia z typową amerykańską sielanką.

Pomimo że książki Nory Roberts są mniej lub bardziej przewidywalne, to jednak zawsze czytam je z ogromną przyjemnością. Przypuszczam, że chyba taki trochę sentyment mi się włącza już na sam dźwięk nazwiska Autorki. Pamiętam jej powieści jeszcze z czasów liceum, więc zawsze dobrze jest przypomnieć sobie którąś z nich. Oczywiście są też takie książki Nory Roberts, które czytam po raz pierwszy. Autorka w swoim dorobku posiada ich tak dużo, że czasami nie sposób nadążyć za polskimi nowościami. Ona po prostu jest niczym fabryka, w której pracownik wyrabia normę na akord.